کلمات کلیدی : ایمپلنت های سیلیکونی پستان, ابتلا به سرطان, اختلالات ایمونولوژیک, ایمپلنت سالین, ایمپلنت پستانی, سرطان پستان .
بر اساس مطالعات صورت گرفته شواهدی مبنی بر کارسینوژن بودن این ایمپلنتها در انسان نیز وجود ندارد. ایمپلنت سیلیکون پستان برای اولین بار در سال ۱۹۶۲ معرفی شد. در طول دهه هشتاد میلادی محبوبیت ایمپلنت سیلیکونی افزایش پیدا نمود اما خطرات و عوارضی از آنها نیز آشکار شد.
بسیاری از افراد دریافت کننده این پروتز ها ادعا کردند که ارتباطی بین ایمپلنت ژل سیلیکونی پاره شده و خطر ابتلا به اختلالات ایمونولوژیک (مانند لوپوس، آرتریت روماتوئید …) وجود دارد. برخی نیز گزارش کردند که علائمشان بعد از برداشتن ایمپلنت از بین رفته است. برخی دعاوی علیه تولیدکنندگان ایمپلنت مطرح کردند.
درحالیکه در هیچ مطالعه ای ارتباطی قطعی و اثبات شده یافت نشده و ریسک ابتلا به سرطان را تایید نکرده است، FDA سازمان غذا و داروی امریکا در سال ۱۹۹۲ استفاده از ایمپلنت سیلیکون را برای خانمهایی که پس از عمل جراحی سرطان سینه به عنوان پروتز محدود کرد و تا ۱۴سال زنانی که تمایل به بزرگ کردن سینه داشتند از ایمپلنت سالین استفاده می کردند.
در سال ۲۰۰۶ بعد از مرور پژوهش ها و یافته ها هیچ ارتباطی بین ایمپلنت سیلیکون و بیماری های فوق پیدا نشد و FDA استفاده از ایمپلنت سیلیکونی برای پستان را تایید کرد. بر اساس مطالعات صورت گرفته شواهدی مبنی بر کارسینوژن بودن این ایمپلنتها در انسان نیز وجود ندارد. بیش از هفت مطالعه اپیدمیولوژیک صورت گرفته همه این ادعا را تایید می نماید.
اما سه مطالعه با اسکیل بزرگ و دو مطالعه کوچکتر اثبات می نماید که خانمهای دارای ایمپلنت پستانی ممکن است حتی تا ٣٠ درصد ابتلا به سرطان پستان کمتری در مقایسه با جمعیت همسان خود در عموم جامعه داشته باشند ./.
